Komisioni për Reformën në Drejtësi u ka kërkuar mendim prokurorëve nga e gjithë Shqipëria për ndryshimet ligjore e kushtetuese që pritet të bëhen në lidhje me institucionin e akuzës.
Besnik Muçi ka një karrierë të gjatë në Prokurorinë shqiptare, fillimisht në Tiranë dhe më pas te Krimet e Rënda. Autori është njëherësh edhe ekspert i Trajnimit Vazhdues të Shkollës së Magjistraturës prej vitit 2009.
BESNIK MUÇI*
Si çdo jurist dhe prokuror në Shqipëri po ndjek me shumë vëmendje zhvillimet në lidhje me reformën në Drejtësi. Kam mendimin se kontributi i çdo prokurori dhe gjyqtari vazhdon të jetë shumë i vlefshëm dhe i domosdoshëm për të pasur një reformë të plotë, të thellë, profesionale dhe që mbështetet në konstatimet, nevojat, përvojat, sukseset, dështimet, përjetimet dhe ndijimet e profesionistëve të Drejtësisë, të cilat pavarësisht subjektivizmit të paevitueshëm, vijnë nga arena e betejës dhe jo vetëm nga konstatimet, përjetimet dhe analiza të marra nga jashtë, sado të mençura, të vëmendshme dhe të stërholluara qofshin. Nuk do të përdor ndonjë metodologji të posaçme në analizën time, si dhe nuk do të marr përsipër të analizoj, konfirmoj ose kontestoj gjetjet e akteve të Komisionit të Posaçëm Parlamentar për Reformën në Drejtësi lidhur me gjendjen e Drejtësisë Penale në Shqipëri, si dhe shkaqet dhe mënyrat e zgjidhjes së tyre. Duke u hedhur një vështrim të përgjithshëm, gjykoj se analiza e sistemit të Drejtësisë Penale, kryer prej Komisionit, mund të ishte më konceptuale, më e thellë, më e drejtpërdrejtë dhe më reale. Me shumë nga konstatimet e akteve unë jam dakord, me një pjesë nuk ndaj të njëjtin opinion. Analiza e situatës aktuale në Drejtësinë Penale dhe e Prokurorisë si institucion nga pikëpamja kushtetuese dhe ligjore, e problemeve praktike që shfaq Prokuroria, Policia Gjyqësore dhe hetimi në veçanti, është baza e domosdoshme e reformës në këtë fushë. Më poshtë do të tentoj të konstatoj dhe analizoj disa nga problemet që në gjykimin tim Prokuroria ka vuajtur, arsyet dhe rrugëdaljet.
SË PARI:
Problemi i natyrës konstitucionale, pra i pozicionit të saj kushtetues në raport me tri pushtetet e tjera, Parlamentin, Ekzekutivin dhe Gjyqësorin. Është e paqartë, nga kjo pikëpamje, se cila është natyra dhe pozicioni i Prokurorisë, në është pjesë e Ekzekutivit apo Gjyqësorit dhe, në këtë prizëm, si funksion parimi i kontrollit dhe balancës të këtij institucioni me institucionet dhe pushtetet e tjera. Kjo, e parë në dy aspekte, në atë të jashtëm, të Prokurorisë si institucion nga pushtetet dhe institucionet e tjera, dhe të brendshëm, kontrolli prej Prokurorisë së Përgjithshme i strukturave të saj vartëse. A është vetëm zgjedhja e prokurorit të Përgjithshëm nga Parlamenti dhe kontrolli i vendimmarrjes nga Gjykata i mjaftueshëm, duke pasur në konsideratë dhe veprimtarinë e rëndësishme vendimmarrëse të saj?
ARSYET:
Për parantezë, në sistemet aktuale kushtetuese të vendeve me sistem qeverisjeje demokratike njihen dy forma të pozicionimit të Prokurorisë në kuadrin kushtetues. Njëra e parashikon si pjesë të pushtetit Ekzekutiv, ku ministri i Drejtësisë është edhe prokuror i Përgjithshëm dhe ku Ekzekutivi ka edhe përgjegjësinë direkte të ndjekjes penale. Këtë sistem kanë vendet me sistemin juridik Common Law, ku përfshihen Britania e Madhe, SHBA dhe disa vende të tjera, kryesisht nordike.
Sistemi tjetër parashikon Prokurorinë si pjesë të Pushtetit Gjyqësor, si disa vende të Europës. Republikat parlamentare në Europë, përfshirë dhe ato lindore, kanë sisteme kushtetuese të ndryshme në lidhje me Prokurorinë. Ka Kushtetuta që pranojnë Prokurorinë si pjesë të pushtetit Ekzekutiv, si: Franca, Rumania, Maqedonia; si dhe ka Kushtetuta që e konsiderojnë pjesë të sistemit Gjyqësor, si Italia, Kroacia, Bullgaria etj. Kushtetuta shqiptare e vitit 1988 nuk parashikon asnjë nga këto forma, por një pozicion të pavarur të Prokurorisë, as brenda sistemit Gjyqësor dhe as në sistemin Ekzekutiv, duke e parashikuar si institucion të pavarur nga këto pushtete kushtetuese.
Përveç emërimit të prokurorit të Përgjithshëm nga Parlamenti, me propozim të Presidentit, nuk ka asnjë lidhje apo ndërvarësi të tij me institucionet kushtetuese. Ajo i ka vendosur këtij institucioni mjaft të rëndësishëm vetëm një detyrim të thjeshtë kushtetues për informimin herë pas here të Parlamentit në lidhje me gjendjen e kriminalitetit. Në këtë mënyrë, Kushtetuta ka krijuar një pushtet të katërt kushtetues, i panjohur për një vend me sistem demokratik të qeverisjes. Kjo vendosje është bërë në kundërshtim të qartë me parimin kushtetues të kontrollit dhe balancimit të pushteteve dhe institucioneve, “Check and Balance”.
Praktika e këtij sistemi tregoi se ka qenë një zgjidhje kushtetuese jo plotësisht e drejtë. Një nga pasojat kryesore të saj ka qenë mungesa e plotë e kontrollit kushtetues të këtij institucioni. Asnjë nga tri degët e pushtetit, Legjislativi, Gjyqësori apo Ekzekutivi, nuk kanë mundësi kushtetuese ta ushtrojnë këtë kontroll. Nëse Pushteti Gjyqësor ka një organ kushtetues kontrolli, që është Këshilli i Lartë i Drejtësisë, Prokuroria nuk e ka një të tillë.
Kjo lloj zgjidhjeje ka sjellë edhe pasoja të tjera negative në veprimtarinë e këtij institucioni, nga ato të përgjithshmet e parimore e deri tek ato specifiket dhe të aktivitetit të përditshëm. Që prej vitit 1998, për shkak të organizimit kushtetues, institucioni i Prokurorisë është konceptuar si organ i posaçëm kushtetues, i pavarur nga pushtetet e tjera.
Në këtë mënyrë, Prokuroria është edhe jashtë mekanizmit Kushtetues të kontrollit të pushteteve “Check and Balance”, pasi asnjë nga degët e pushtetit, Ekzekutivi, Legjislativi apo strukturat e Drejtësisë, nuk kanë pasur mundësi kontrolli, duke e kthyer Prokurorinë, në ndonjë rast, në një institucion që nuk i përgjigjet në mënyrën dhe shkallën e duhur luftës kundër kriminalitetit, duke cenuar kryerjen e funksionit të saj kushtetues dhe ligjor të ushtrimit të ndjekjes penale dhe drejtimit e kontrollit të hetimeve për fenomene të caktuara kriminale ose kategori të rëndësishme krimesh.
Ndërsa në aspektin e kontrollit brenda institucionit, kontrolli i vendimmarrjes së prokurorëve ose nuk është kryer në mënyrë efektive ose është përdorur si një mjet presioni ndaj tyre. Kjo ka ardhur, veç arsyeve subjektive, dhe për arsye të një konflikti interesi për shkak të Kushtetutës dhe Ligjit. Konkretisht, vetë Prokuroria e Përgjithshme ka detyrimin të ushtrojë ndjekjen penale dhe njëkohësisht të ketë kontrollin e ushtrimit të saj nga strukturat vartëse.
Në dorën e një institucioni ndodhet dhe ushtrimi i një të drejte, ose në këtë rast dhe detyrimi e rrjedhimisht dhe kontrolli për mënyrën e ushtrimit të saj. Pra ndodhemi në një rast me potencial të mundshëm për një konflikt interesi institucional dhe për të ruajtur pozicionin do të tolerohet ose në ushtrimin e ndjekjes penale ose kontrollin ndaj tij, duke vënë në dyshim kryerjen me cilësi të të dyjave.
RRUGËDALJA:
Reformimi i këtij institucioni duhet të prekë të gjitha aspektet, përfshirë edhe atë kushtetues, ligjor, strukturor e të tjera. Së pari, duhet korrigjuar pozicioni aktual kushtetues. Ky sistem me Prokurori të pavarur nuk rezultoi efektiv, ndaj ekzistojnë dy zgjidhje: vendosja e Prokurorisë ose pranë Ekzekutivit, ose pranë Gjyqësorit.
Parimisht, për të përcaktuar se ku do të pozicionohet Prokuroria në një shtet me qeverisje demokratike, duhen analizuar një sërë rrethanash si sistemi kushtetues i qeverisjes (Mbretëri, Republikë Parlamentare ose Presidenciale etj.), parimet e ndërtimit të sistemit juridik (sistemi kontinental apo Common Law), tradita juridike e një shteti, gjendja e institucioneve (vlerësuar nga pikëpamja e qëndrueshmërisë, profesionalizmit, efektivitetit) etj.
Duke pasur parasysh se Shqipëria është një republikë parlamentare, infrastruktura jonë juridike është ndërtuar mbi parimet e Sistemit Kontinental të së Drejtës dhe shteti shqiptar nuk ka një traditë fikse dhe të konsoliduar në këtë fushë, përgjithësisht institucionet e shtetit tonë demokratik janë ende të pakonsoliduara (vlerësuar nga pikëpamja e qëndrueshmërisë politike, ligjore dhe nga mungesa e një administrate të qëndrueshme, profesionale dhe të ndershme), do të ishte më e frytshme që institucioni i Prokurorisë t’i bashkëngjitej Pushtetit Gjyqësor.
Funksioni i Prokurorisë në përmbajtjen e tij ka përzierje të elementeve ekzekutive dhe gjyqësore. Prokuroria kryen hetime e mbledh prova, të cilat janë funksione ekzekutive, por njëkohësisht vlerëson ligjshmërinë e shumë veprimeve të Policisë Gjyqësore, (përfshirë arrestimin në flagrancë, ndalimin, sekuestrimin, kontrollin etj.), vendos pushimin ose pezullimin hetimeve, të cilat nga ana tjetër, janë funksione me natyrë gjyqësore. Për këtë arsye, Këshilli i Lartë i Drejtësisë, ose një Dhomë e tij, duhet të jetë organi kushtetues i kontrollit, emërimit dhe karrierës së prokurorëve. Maxhorancën e qartë vendimmarrëse në këtë organ duhet ta kenë prokurorët, duke pasur për faqësues Presidenti, Ekzekutivi dhe Legjislativi… Emërimi i prokurorit të Përgjithshëm mbetet përsëri një nyje e rëndësishme e reformës së Prokurorisë.
Mendoj se prokurorët duhet të vazhdojnë të kenë emërimin me dy shkallë, një institucion kushtetues ta propozojë dhe tjetri të emërojë. Nuk jam plotësisht dakord me diskutimin se, emërimi apo përzgjedhja nga Parlamenti e politizon prokurorin e Përgjithshëm. Shembujt kanë treguar që, pavarësisht se në dukje është propozuar dhe zgjedhur nga një krah politik, prokurori i Përgjithshëm, të paktën në perceptimin e publikut, është vendosur nën tutelën politike të krahut tjetër.
Pra, më shumë se çështje përzgjedhjeje politike, është qëndrim personal i prokurorit të Përgjithshëm, që për shkak të strukturës piramidale, i përçohet gjithë institucionit. Vazhdoj të mendoj se Parlamenti, si organi përfaqësues i sovranit popull, duhet të ketë rol vendimtar në emërimin e prokurorit të Përgjithshëm. Në diskutim është institucioni kushtetues që do ta propozojë. Për arsyet e cituara më sipër, mendoj që Presidenti duhet të vazhdojë ta emërojë dhe Parlamenti ta miratojë. Një version tjetër është që Këshilli i Lartë i Drejtësisë, Dhoma Penale, mund t’i propozojë në mënyrë direkte Parlamentit emrin ose emrat e kandidatëve për prokuror të Përgjithshëm.
Por propozoj dhe një formulë emërimi me tri shkallë: Këshilli i Lartë i Drejtësisë, Dhoma Penale, Presidenti dhe Parlamenti. Konkretisht, Këshilli i Lartë i Drejtësisë i propozon Presidentit 3 deri në 5 emra kandidatë për prokuror të Përgjithshëm, pasi të ketë kryer një përzgjedhje të hollësishme me kritere të qarta, sidomos karriere dhe suksesi në Prokurori. Presidenti, pasi bën një përzgjedhje tjetër, emëron vetë e më pas i propozon Parlamentit 1 ose më shumë emra, ose thjesht i propozon dhe Parlamenti bën miratimin ose emërimin përfundimtar.
Në këtë formë kushtetuese organizimi, do të plotësohej boshllëku i madh kushtetues i kontrollit të këtij institucioni, i cili do të realizohej brenda sistemit të kontrollit gjyqësor me të gjitha elementët e tij. Gjithashtu, Pushteti Legjislativ dhe ai Ekzekutiv mund të ushtrojnë të drejtën e kontrollit dhe të balancës nëpërmjet anëtarëve të tyre në Këshillin e Lartë të Drejtësisë, Dhoma Penale, dhe njëkohësisht e kanë mundësinë që t’i përcjellin veprimtarisë së Prokurorisë qëllimet e tyre strategjike. Sipas këtij sistemi, nuk do të kishim një prokuror të Përgjithshëm të plotfuqishëm, por theksi do të vihej te Prokuroria në kompleks si institucion.
Ndryshimi i pozicionit kushtetues dhe ligjor i institucionit të Prokurorisë mundëson kontrollin e ushtrimit të ndjekjes penale me mekanizma kushtetues ose ligjorë, si dhe institucione jashtë Prokurorisë. Në të njëjtën kohë me këtë zgjidhje, duhet të rritet pavarësia e prokurorëve në vendimmarrjet e tyre. Në këtë mënyrë, rritet përgjegjshmëria e tyre në ushtrimin e funksionit, pasi janë të pavarur në vendimmarrje dhe njëkohësisht përgjegjës të drejtpërdrejtë për këto vendime.
Kjo zgjidhje do të kërkonte dhe një reformë të plotë legjislative, përfshirë ligjin për Prokurorinë dhe ato që kanë të bëjnë me Këshillin e Lartë të Drejtësisë. Në këtë prizëm, do të duhej edhe një reformë strukturore në vetë piramidën e Prokurorisë për ta drejtuar veprimtarinë dhe energjitë e saj në goditjen e atyre aktiviteteve kriminale që do t’i shërbenin arritjes së qëllimeve strategjike të shoqërisë shqiptare.
SË DYTI
Është konstatuar një mangësi serioze në kryerjen e hetimit paraprak të procedimeve penale e në shumë raste të rëndësishme të krimeve të rënda dhe krimit të organizuar nuk janë arritur të kryhen hetime të plota dhe gjerësisht të pranuara për opinionin tonë publik. Prokuroria shqiptare e ka pasur pothuajse të pamundur që të hetojë dhe të dërgojë në gjyq funksionarët më të lartë të shtetit, pavarësisht të dhënave ose denoncimeve publike për aktivitet të paligjshëm gjatë ushtrimit të detyrave publike.
ARSYEJA:
Kjo ka ardhur për dy arsye kryesore: ligjore, që ka të bëjë me mënyrën e organizimit dhe funksionimit të Policisë Gjyqësore, si organi që merret drejtpërsëdrejti me hetimin në raport me Prokurorinë. Policia Gjyqësore është një organ jo i përcaktuar mirë ligjërisht në pozicionimin e të drejtave dhe detyrimeve të saj në raport me Prokurorinë dhe vetë hetimin. Kodi i Procedurës Penale përcakton qartë kuptimin e Policisë Gjyqësore, të drejtat dhe detyrimet e saj. Por ligji për Policinë Gjyqësore dhe aktet e tjera nënligjore e ka vendosur nga pikëpamja strukturore këtë organ në një pozicion të paqartë dhe të paefektshëm.
Arsyeja tjetër është praktike, pasi ky lloj organizimi lejon Prokurorinë, e cila ka të drejtë të kryejë vetë hetime, që në mënyrë subjektive të zgjedhë se cilën çështje do ta hetojë vetë me seksion pranë asaj të Policisë Gjyqësore dhe cilën do ta delegojë në Shërbimet e Policisë Gjyqësore në Policinë e Shtetit, domethënë, të mbajë për të hetuar çfarë dëshiron dhe të dërgojë në polici për të hetuar çfarë të dëshirojë.
Për dështimet në rastin e dytë ia ka lënë fajin policisë, ndërsa në rastin e parë nuk ka pasur objektivisht mundësi për të kryer hetime të plota për shkak të mungesës së infrastrukturës ose mosshfrytëzimit me efikasitet të plotë të asaj që disponojnë organet e tjera të ngarkuara me ligj për hetim.
Pra, mosndarja e qartë e kompetencave lidhur me hetimet midis Prokurorisë dhe Shërbimeve të Policisë Gjyqësore në Policinë e Shtetit ka sjellë mungesë efiçense. Prokuroria, gjithashtu, nuk ka mundur të ushtrojë rolin e saj të Drejtimit dhe Kontrollit të hetimeve, pasi rëndom prokurorët janë marrë vetë me hetime, pavarësisht se objektivisht e kanë të pamundur t’i kryejnë ato.
Nga ana tjetër, Ekzekutivi, Policia e Shtetit, brenda të cilit ndodhet Policia Gjyqësore, nuk ka mundur të kryejë një pjesë të rëndësishme të funksionit të saj, hetimin e veprave penale, me pretendimin se e ka penguar Prokuroria duke mos ia lënë në dorë hetimin, pavarësisht se ligji ia jep asaj infrastrukturën ligjore, institucionale dhe teknike. Ndërsa mungesa e hetimit të çështjeve penale të lidhura me zyrtarët e lartë për krime të kryera gjatë ushtrimit të detyrës ka arsye mjaft komplekse.
Së pari, Policia Gjyqësore e Shërbimeve e vendosur nga pikëpamja e varësisë administrative nën Ekzekutiv, e ka pasur të pamundur për shkak të presionit të eprorëve dhe interesave të drejtpërdrejta politike që mund të cenohen. Në këto kushte edhe Prokuroria, pavarësisht iniciativave të herëpashershme, nuk ka qenë efektive. Së dyti, brenda Prokurorisë dhe Policisë Gjyqësore nuk është krijuar një trupë e posaçme, me infrastrukturë të plotë ligjore, institucionale dhe teknike, si dhe me burime njerëzorë të plota dhe të kualifikuara për të hetuar këtë fenomen kriminal.
Shembulli i Gjykatës për Krime të Rënda është për t’u marrë. Iniciativat e viteve të fundit nëpërmjet krijimit të strukturave të posaçme për hetimin e krimeve në detyrë dhe korrupsionit, pavarësisht impulseve pozitive, janë tepër larg rezultateve të kërkuara. Gjykoj se këto iniciativa mund të ishin diskutuar paraprakisht në një bazë më të gjerë në të gjitha pikëpamjet, shpesh janë individualizuar dhe përpjekjet shumë të vlerësuara e intensive të partnerëve kanë hasur në interesa okulte të segmenteve të caktuara të Prokurorisë.
RRUGËDALJA:
Ndarja e qartë e pozicioneve dhe kompetencave, jo vetëm nga pikëpamja procedurale, por dhe strukturore midis Prokurorisë dhe Policisë Gjyqësore. Prokuroria të drejtojë dhe të kontrollojë hetimin, ndërsa Policia Gjyqësore me strukturat e saj të specializuara, kryesisht në Policinë e Shtetit, të kryejë hetime. Në këtë rast dhe përgjegjësia procedurale e ligjore e institucioneve do të ishte e përcaktuar qartësisht.
Kjo nënkupton faktin që prokurorët të mos merren më me kryerjen e veprimeve hetimore qoftë dhe nga ato që disa i konsiderojnë “të rëndësishme”, por të drejtojnë dhe të kontrollojnë hetimet. Futja drejtpërsëdrejti në kryerjen e veprimeve hetimore ia kufizon prokurorit kryerjen e dy funksioneve të mësipërme, shumë të rëndësishme për hetimin. Strukturat e Policisë Gjyqësore në Policinë e Shtetit dhe në institucione të tjera të kryejnë në mënyrë të drejtpërdrejtë hetimin, duke marrë përsipër përgjegjësinë e kryerjes së kësaj pjese të aktivitetit shtetëror që është një veprimtari e pastër ekzekutive.
Konkretisht seksionet e Policisë Gjyqësore pranë Prokurorisë duhet të shkrihen. Oficerët e Policisë Gjyqësore që vijnë nga Policia e Shtetit duhet të kthehen në zyrat e Policisë. Mund të ngelet një numër shumë i vogël i oficerëve të Policisë Gjyqësore të emëruar nga Prokurori i Përgjithshëm. Në këtë mënyrë sugjeroj që ose të rritet numri i prokurorëve, sidomos në disa zyra prokurorie me ngarkesë të lartë, ose të vendoset funksioni i ndihmësprokurorit dhe të suprimohen pothuajse plotësisht oficerët e Policisë Gjyqësore të emëruar nga Prokurori i Përgjithshëm.
Ndihmësprokurori të kryejë një pjesë të funksioneve që kryejnë oficerët e Policisë Gjyqësore të seksionit. Prokuroria dhe Gjykata për Krime të Rënda përbëjnë një model suksesi në luftën kundër krimeve të rënda dhe krimit të organizuar, pavarësisht disa luhatjeve në kohë që kanë ardhur për shkaqe subjektive. Nën këtë shembull duhet ndërtuar një strukturë e posaçme gjyqësore e ndjekjes penale dhe hetimit për veprat penale të kryera nga funksionarët e lartë shtetërorë gjatë kryerjes së detyrave publike. Centralizimi, drejtimi dhe kontrolli i hetimeve nga një trupë e specializuar prokurorësh dhe krijimi i një trupe të zgjedhur oficerësh të Policisë Gjyqësore në Policinë e Shtetit për hetimin e këtyre krimeve janë premisat kryesore për sukses.
Në këtë prizëm dhe strukturat e tjera që ndihmojnë në aplikimin e mjeteve të kërkimit të provave duhet të jenë të centralizuara, të drejtuara dhe të kontrolluara nga institucione qendrore.
SË TRETI
Problemi i mungesës së një sistemi të ndershëm, korrekt dhe profesional të karrierës brenda institucionit të Prokurorisë. Shndërrimi i menjëhershëm i këtij institucioni, sikurse ka ndodhur në ndonjë rast, në një institucion me përbërje nepotike, krahinore, fisnore dhe klanore e tregon fare qartë këtë.
ARSYET:
Kjo ka ndodhur pasi ka munguar kontrolli jashtëm dhe kolegjial i problemeve të emërimeve dhe karrierës. Një shkak tjetër janë emërimet e prokurorëve jo nga radhët e magjistratëve që vijnë nga Shkolla e Magjistraturës. Por ka dhe një arsye të një konflikti të mundshëm interesi brenda sistemit të Prokurorisë. Kjo për faktin që Prokurori i Përgjithshëm, si autoriteti që emëron prokurorët, njëkohësisht dhe kreu i këtij institucioni, që ushtron ndjekjen penale dhe i përfshirë vetë në këtë aktivitet.
Emërimi i prokurorëve që do të ushtrojnë ndjekjen penale dhe ushtrimi vetë i ndjekjes penale njëkohësisht krijojnë mundësinë e një konflikti interesi. Kompetencat kushtetuese të Presidentit në emërimin dhe promovimin në karrierë të prokurorëve ndikojnë pozitivisht në krijimin e një sistemi të balancuar të emërimeve dhe karrierës.
RRUGËDALJA:
Ndarja e përgjegjësisë të emërimit dhe karrierës së prokurorëve nga përgjegjësia për ushtrimin dhe kontrollin e ndjekjes penale. Zgjidhja më e mirë do të ishte që ky proces të kryhej nga Këshilli i Lartë i Drejtësisë, Dhoma Penale, duke pasur përfaqësues nga Prokuroria. Vendosja e kritereve të qarta, të matshme dhe të rrepta, lidhur me aftësitë profesionale dhe etikomorale për ngritjen në detyrë.
Prokurori i Përgjithshëm duhet të vazhdojë të jetë subjekti kryesor së bashku me Presidentin lidhur me procesin e emërimit dhe karrierës së prokurorëve, pasi në këtë mënyrë do të këtë një nga rrugët kryesore me të cilat ai do të forcojë institucionin në funksion të realizimit të detyrimeve kushtetuese dhe ligjore. Ndalimi përfundimisht i emërimit të prokurorëve jashtë atyre që mbarojnë Shkollën e Magjistraturës. Mundësia e zgjedhjeve jo më të mira të mundshme në këtë mënyrë është shumë e lartë. Forcimi i rregullave të hyrjes, cilësisë së shkollës dhe vendosja e kushteve jo vetëm akademike për t’u emëruar përfundimisht prokuror.
* Titujt janë redaksionalë.
Titulli i autorit: Reforma në Drejtësi dhe Prokuroria
