Histori/ 14 Champions dhe 14 heronj, Rial është legjenda e parë e Realit 1956
Dyqind metra larg fushës San Lorenco de Almagro, u rrit një djalë i cili kaloi orë e orë të tëra duke luajtur futboll, basketboll dhe duke sfiduar veten në atletikë me miqtë e tij.
Ai quhej Hektor Hose Rial Laguia (1928-1991) dhe askush nuk mund ta imagjinonte se ky djalë i zotëruar nga sporti do të bëhej heroi i parë i Realit të Madridit në Kupën e Kampioneve (sot Liga e Kampioneve), sulmuesi që me dy golat e tij në “Parc des Princes” më 13 qershor 1956 hodhi gurin e parë të asaj që sot është perandoria e madhe e futbollit botëror. Është i pari nga 14 titujt europianë që janë ekspozuar në muzeun e stadiumit “Santiago Bernabéu”, i cili po përgatitet të marrë një motër të re më 1 qershor. Hektori i ri merrej aq shumë sport sa ishte i dobët si petë. Trajnerët e tij u shqetësuan dhe ishte një që i tha një frazë që Riali nuk do ta harronte kurrë: “Pibe, nëse vazhdon kështu do të përfundosh në sanatorium!”. Vendimi i tij ishte të fokusohej vetëm te futbolli dhe të linte mënjanë basketbollin, vrapimin dhe kërcimin.
SAN LORENCO – Klasat e shkollës “Oto Krause” ishin aty ku studionte Riali. Por neveria e tij ndaj librave ishte proporcionale me dashurinë e tij për topin. Idhujt e tij ishin në atë San Lorenco që erdhi në turne në Spanjë dhe mahniti Spanjën gjatë viteve 1946 dhe 1947. Mbi të gjitha spikatën Rene Pontoni. Nga ekipi i shkollës ai shkoi në Juventud Marmol, një klub i paregjistruar në të cilin secili lojtar vuri 20 cent për të marrë me qira fushën e Villa Soldati. Dhe prej andej, në San Lorenco, më shumë se çdo gjë sepse ishte dy minuta nga shtëpia e tij. Si fitoi gjithçka në radhët e të rinjve, u hodh në ekipin e parë dhe bëri turne në Spanjë, vendin e prindërve të tij (Vigo dhe Guadalahara). Ata luajtën kundër Madridit (4-1) dhe në Valencia ai mori si dhuratë një pemë Krishtlindjesh plot me portokalle. Situatës katastrofike të futbollit argjentinas iu shtua edhe fluturimi masiv drejt Kolumbisë, një eksod të cilit iu bashkua Alfredo di Stefano.
LETRA E DI STEFANOS – Nga Kolumbia shkoi në Uruguai. Dhe aty mori një letër që “më bëri të kërceja nga gëzimi”. Ishte me dorëshkrimin e Alfredo di Stefanos. “Po pyesja veten nëse do të isha i gatshëm të bashkohesha me Realin. I thashë po, natyrisht, por nevojitej marrëveshja me Nacional Montevideo. Klubi im e kuptoi dhe e mbylli marrëveshjen”. Kështu e shpjegoi Rial nënshkrimin e tij për Madridin. Më 29 gusht 1954 ai bëri debutimin e tij për Madridin: 0-6, kundër Mursias. Më 9 shtator ai shënoi golin e tij të parë: 9-1 kundër Herkules. Ai veshi të bardhën deri më 16 prill 1961. Atë ditë ai veshi fanellën e bardhë për atë që ishte ndeshja e tij homazh: 7-2 kundër Anzher. Nga aventura në Madrid, kujtimin më të mirë e kishte në finalen e Kupës së Kampioneve. “Ne e fituam atë me Vijalongën, trajneri më i mirë që kam pasur ndonjëherë. Trajner i madh dhe njeri më i mirë”, tha lojtari nga Buenos Airesi. Hektor Rial vdiq më 5 prill 1991 në klinikën Zarzuela në Madrid pas vitesh luftimi me një sëmundje që ai e dinte se ishte e pashërueshme. Po largohej një pesë herë kampion europian, lojtari që me Pako Genton e bëri krahun e majtë të Realit një ferr për rivalët e tyre. Heroi i Kupës së parë Evropiane, Princi në Parkun e Princave.
PANORAMASPORT.AL
