U mbushën 5 vjet pa Dritëroin dhe gjithnjë e gjithnjë dalin momente, situata që e vizatojnë edhe më qartë portretin e tij.
E bija, Elona, kujdeset që çdo ditë të mbajë gjallë kujtimin e prindërve të saj përmes shkrimesh, copëza ditari, letra dashurie, thënie, poezi, fotografi. Ka kaq shumë për të thënë… E në këtë përvjetor të 5-të të vdekjes së poetit, shkrimtarit e mendjeurtit Dritëro Agollit. Një ndër to është një fletë ditari e Sadije Agollit, që tregon një situatë sa absurde, aq edhe të dhimbshme, që tregon për ndrydhjen e shqiptarëve gjatë diktaturës, por edhe shpirtgjerësinë dhe mendjehapjen e Dritëro Agollit.
SADIJE AGOLLI
Ishte viti 1994. Pranverë duhet të ishte, pasi ishim veshur lehtë. Prapa nesh ishin ulur dy burra me moshë mesatare 40-45 vjeç. Njëri na ndiqte në bisedë. Pas pak na kërkoi leje të ulej për pak minuta me ne në tryezë. “Posi, mund të ulesh”, i tha Dritëroi siç e ka zakon për njerëz të njohur e të panjohur. “Më vjen rëndë ta them një të vërtetë, por megjithatë dua të lehtësoj shpirtin. Ndofta juve nuk ju kujtohem fare, por megjithatë unë do të zbraz barkun, që në njëfarë mënyre ta kem ndërgjegjen të qetë, pasi juve ju kanë sulmuar shumë këto kohë. Unë kam qenë sekretar partie i kooperativës bujqësore të P. Tani jam i papunë.
Ju keni ardhur si i deleguar, siç ishte organizuar jeta në sistemin e mëparshëm. Pas mbledhjes u shtruam në lëndinë me 10-15 fshatarë. Duke ngrënë e duke pirë, ti na u drejtove neve: I shihni këto bukuri tokash, gjelbërimesh, bagëtish. Do të vijë koha që fshatari do ta ketë tokën të tijën, bagëtitë e tij, se nuk duhet atdheu po nuk pate tokën tënde, lopën tënde. Atdheu fillon nga shtëpia jote, nga toka, nga ai gjeli që të këndon mbi gardh…. ‘Dhe fole gjatë. Unë, të them të drejtën, u frikësova nga fjalët e tua, u frikësova nga shokët, që kishim në lëndinë.
Ka qenë viti 1987. Pas një nate pa gjumë shkova në komitet të partisë dhe takova Pirro Kondin. Unë të spiunova, duke pasur frikë se mos shkonte ndonjë tjetër përpara meje dhe do të më kritikonin mua ose do të më dënonin, që nuk kisha sinjalizuar. Pirro Kondi ishte burrë i mirë dhe më tha: Mos ia vini re Dritëroit, se ai është poet e fluturon, nuk i ka me gjithë mend.
Kështu ka folur edhe në Korçë, duke i quajtur fshatarët si palestinezë, pa tokë. Por mua më ka vrarë ndërgjegjja gjithë këto vite, prandaj më lini mua t’i paguaj kafet si shenjë falje’. Unë e Dritëroi kishim ngelur si të hutuar. Im shoq foli me atë tolerancën e përhershme: E, nuk ka gjë. Gjëra që kanë ndodhur. Po tani me çfarë merresh? A punon? ‘Me asgjë’. Dhe ai u ngrit nga tavolina dhe u largua nga ‘Vjena’ me shokun e vet. (Kujtime e faqe ditari)
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
