Si shumë lidere politike para saj, Liz Truss iu drejtua muzikës pop për të bërë një hyrje të madhe në konferencën e saj vjetore të partisë. Nuk shkoi mirë me grupin që e krijoi atë – por pse politikanët përdorin muzikë të tillë? Dhe çfarë na tregon për ta zgjedhja e tyre?
Ka pasur disa zgjedhje të çuditshme gjatë viteve – Tony Blair një herë u ngjit në skenë me tingujt e zemëruar të punksit të viteve shtatëdhjetë Sham 69. Në një kohë kur Partia e Punës po shqyhej, himni i Shamit në tarracë “nëse fëmijët janë të bashkuar, nuk do të ndahen kurrë” dukej i rëndësishëm. Kryeministri zotohet ta kalojë vendin në “ditë të stuhishme” Shumë herë pas here, muzika merr një rëndësi më të madhe. Kush mund ta harronte Theresa May-in duke rrahur në skenë me Abba’s Dancing Queen në 2018?
Kjo ishte konferenca e saj e rikthimit pas fjalimit më katastrofik, vitin e kaluar. Ajo gjithashtu donte të tregonte anën e saj njerëzore. Në muzikën e Abba’s Dancing Queen, Theresa May hap fjalimin e saj në konferencë. Ose Fatboy Slim Right Here, Right Noë, i cili mund të japë një ndjenjë emocioni në rastet më të zakonshme.
Muzika është futur për të zgjuar pjesëmarrësit e konferencës dhe për t’i sjellë ata në një humor pozitiv, megjithëse është një ardhje relativisht e fundit në politikën britanike.
Të mëdhenjtë politikë nuk kishin nevojë për një kolonë zanore – Sir Winston Churchill nuk shkoi kurrë në skenë te Orkestra Glen Miller ose Motrat Andreës.
Por muzika është kudo tani, veçanërisht në botën e korporatave.
“Ju keni nevojë për muzikë sepse është një shëtitje e vetmuar në atë podium. Mund ta imagjinoni nëse nuk do të kishit muzikë?”, thotë guru dhe komentatori i PR Mark Borkoëski.
Muzika është një detaj i vogël, por organizatorët e konferencave duhet ende ta kuptojnë atë siç duhet, për të shmangur përshtypjen e të qenit të çuditshëm, thotë ai. E cila na sjell te Liz Truss.
Slogani i kryeministrit këtë javë është “Të lëvizë Britania”. Kështu – në një lëvizje me mendje të mirëfilltë – ajo shkoi në skenë te Moving On Up, nga krijuesit e hiteve të viteve 1990 M People.
Ajo nuk ka gjasa të ketë pasur shumë kontribut në këtë – pista u zgjodh personalisht nga sekretari i saj i shtypit, me sa duket.
(Edhe pse ajo dha një të dhënë të mundshme për shijet e saj muzikore në fjalimin e saj, duke u thënë besimtarëve të partisë se “status quo nuk është opsion”.)
Por kjo shkaktoi një reagim të furishëm nga producenti dhe DJ Mike Pickering.
Ai tha se grupi ishte “mjaft i prirur majtas” dhe “me të vërtetë i mërzitur” dhe “i nxehur” qe i ishte përdorur kënga. Ai i kërkoi kryeministrit të marrë parasysh tekstin e këngës, i cili përfshin vargun “shko, paketo valixhet dhe dil jashtë”.
Djali i këngëtares së M People, Heather Small, James Small-Edëards, i cili tani është një këshilltar laburist në Westminster, nuk ishte po aq i impresionuar, sugjeron burimi i tij në Twitter.
Mike Pickering i bashkohet një liste të gjatë muzikantësh që kanë reaguar me zemërim ndaj politikanëve që përdorin muzikën e tyre.
Norman Cook – i njohur si Fatboy Slim – denoncoi me tërbim përdorimin e këngës së tij nga laburistët në konferencën e tyre të vitit 2004, një vit pas Luftës në Irak.
“Shpresoj që publiku, dhe veçanërisht shokët e mi, të kuptojnë se unë nuk e kam sanksionuar përdorimin e “Right Here…” dhe se nuk e sanksionoj luftën kundër terrorit. “Unë nuk rri fshehurazi në Doëning Street në një mbrëmje me shokun tim Tony Blair,” i tha ai NME.
Rolling Stones luftuan një betejë të gjatë për të parandaluar që Donald Trump të përdorte You Can’t Alëays Get ëhat You Ëant si muzikën e tij të largimit në mitingje.
Këngëtari i Sham 69 Jimmy Pursey: Tony Blair një herë u ngjit në skenë nën tingujt e zemëruar të grupit punk të Seventies
Edhe Jimmy Pursey, nga Sham 69, u zemërua nga përdorimi i If The Kids Are United nga Laburistët në konferencën e tyre të vitit 2005.
“Zakonisht ju e shihni atë [Blerin] me Geldof dhe Bono, mesiat politikë të jet set-it. Unë e shoh grupin tim më shumë si një njësi SAS. Ne jemi të jashtëligjshëm,” tha punk-u veteran për The Times.
Ajo që i bezdis muzikantët po aq sa çdo gjë është se ata nuk kanë kontroll se kush e përdor muzikën e tyre, sipas ligjeve aktuale të të drejtave të autorit.
“Realiteti është se sapo një këngë të jetë lëshuar në publik, nuk ka asgjë që kantautori ose artistët e incizimit të përfshirë mund të bëjnë për të parandaluar përdorimin e saj”, thotë Feargal Sharkey, i cili pati një varg hitesh me The Undertones dhe si këngëtar solo në vitet 1980 dhe tani është një aktiviste mjedisore.
Ai thotë se mund ta kuptojë zemërimin e Mike Pickering duke parë produktin e “mundit, përpjekjes, djersës dhe punës” së tij të politizuar pa pëlqimin e tij.
A ka qenë ndonjë nga klasikët e tij të kaluar, të tilla si Teenage Kicks ose A Good Heart, është përdhunuar ndonjëherë nga një parti politike? “Askush nuk mendon se ndonjë nga këngët e mia ishte mjaft e mirë!”
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panoramaplus.al