Pastaj pati një prag hutimi. Vinte, siç duket, nga kureshtja e parë e një gjëje të panjohur. E dini, tamam ai fëmija që i premton se do t’i tregosh një lodër që e zhgënjen menjëherë, edhe pse, shikimin nuk ka denjuar t’ia hedhë as me të dy sytë. Ashtu!
Ndërkaq, të gjithë ishin në vigjiljen e Vitit të Ri, atij të riut të 1830. Dhe fundja, ç’faj kishte grupi ekzotik, pse t’i tërhiqej vëmendja nga një apartament i shkretë si ai i piktorit Marcello dhe shkrimtarit Rodolfo, që kulmin e batutës e vërtisnin rreth punës e rreth të ftohtit, që i pengonte pikërisht për të punuar. E kur të dyve u bashkohet edhe një filozof si Collin me Schaunardin muzikant, imagjinoni sesa e mjerë që bëhet e gjitha. E padurueshme! Me siguri që vajzat dikush duhet t’i kishte ndriçuar me sinopsin që më parë, sepse, siç u kuptua fare pak minuta më vonë, kishin marrë çdo masë. Ndërsa akti i parë i “La Boheme” kishte filluar, nisën bisedat se sa e gjatë mund të jetë, se kur mbaron, ç’do të bëjmë më vonë e të tjera plane argëtuese që do servirte nata. Bashkë me vajzat ishte edhe një djalosh i bollshëm që për disa minuta u zhduk. E ndërsa ti mendon se më në fund salla e Teatrit të Operës nuk ngjan fare me ftohtësinë për të cilën po këndojnë artistët që je duke parë, hapet dera. Djali që kishte munguar, por që e priste vendi bosh, shoqërohej nga një tjetër, hollak, që mbante në duar një tabaka. Deri sa ftillohesh se ajo që je duke parë nuk është pjesë e shfaqjes, duhen disa minuta. Tabakaja e djalit mbante mbi vete 4 birra dhe nja dy enë të vogla metalike që nga zhurmat e përtypjeve duhet të ishin të mbushura me patatina e kikirikë. Po, birra! Vërtet, në një minutë, të kalojnë gjithë filmat e vjetër anglezë, gjithë lozhat private të aristokratëve, por jo… askund nuk ishte parë. Po Julia Roberts, a po pinte ndonjë gotë shampanjë te “Pretty Woman” kur po shihte Traviatën?! Jo, jo, jo! Ajo, e shkreta, vetëm sa po qante! Po aty, aty jashtë te dyert që të fusnin në lozhën me dy radhë karrigesh, shkruante “është rreptësishtë e ndaluar në lozhën qeveritare hyrja e personave që nuk janë të pajisur me ftesën o mjetin identifikues përkatës” (diçka e tillë). Dhe të mendosh që për të mbërritur deri në katin e dytë, kamerierit të barit i është dashur të përshkojë tërë atë rrugë gjatë së cilës askush nuk e ka ndalur, megjithëse shishet e birrës ngriheshin krenare sa për të mbuluar të gjithë fytyrën e tij. Siç, tani mund të parafytyroni, për të pranishmit më të afërt të qejflinjve, opera u prish. Nuk dëgjohej më sepse birra e do edhe pak muhabet, nuk shtyhet në të thatë. Ndërkaq, akti i parë kishte shkuar në fund sepse dritat u ndezën. Nuk kishe parë e dëgjuar asgjë! Vetëm llomotitje zhurmash në kokë që vetëm në opera nuk mendoje t’i gjeje. Kjo e pëshpërimave, është situatë e zakontë nëpër të gjitha sallat e kinemave, teatrove a opera qofshin, por birra nuk ishte parë! Na ndjeni nëse do t’ju duket edhe ju ngjarje e zakonshme sepse mund ta keni dëgjuar tjetër herë… ne nuk e kishim parë! Nuk pamë as premierën e “La boheme” që premtonte vërtet për mirë. Kishte mbaruar akti i parë. U pi një cigare që paralajmëronte një birrë të dytë! Sikur Znj. Kumbaro të kishte qenë ca më afër ahengut, do të kishte dëgjuar e mbase do të kishte ndërhyrë, por zotërinjtë që humbën thuajse gjithë shfaqjen, qortimin më të ashpër, kishin kthimin e kokës drejt tyre. Gjest ky që, “të zotëve” me siguri u përkthehej “Ç’zili na paskan!”. Kjo nuk ishte “La Boheme”. Shfaqja, siç thanë të nesërmen ata që kishin pasur fatin ta shihnin të gjithën, kishte qenë e mirë. Ishte vetëm një cep i fëlliqur që mund të përsëritet e ndaj të cilëve duhen marrë masa!
ANI JAUPAJ
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
