Ashtu si edhe vetë titulli, libri i sapobotuar i Qemal Lames është një libër dritëhijesh. Teksa ai sjell fakte të reja, të shumta janë pikëpyetjet që u ngritën mbi të, si ish-kreu i Hetuesisë së Përgjithshme, por edhe personazhet që ai trajton në të.
“Dritëhijet e kohës”, botuar nga shtëpia botuese “Neraida”, trajton një temë shumë të ndjeshme, atë të ndjekjes, persekutimit dhe përdorjes së artistëve dhe shkrimtarëve gjatë diktaturës. Lame është ndalur më së shumti në rastin e Ismail Kadaresë, për të cilin thotë se ka pasur disa urdhërarreste, por që nuk u ekzekutuan. Sipas ish-kreut të Hetuesisë, kishte qenë vetë Enver Hoxha i interesuar për këtë arrestim, i ndjekur nga Ramiz Alia e Hekuran Isai. I kërkuar për të gjykuar ligjshmërinë e procesit, Lame dëshmon të jetë shprehur kundër. Për t’iu përgjigjur pyetjeve të ngritura si: Pse ky botim tani? Si ishte e mundur që Enver Hoxha ktheu mendje? Cili qe roli Ramiz Alisë? Cila është përgjegjësia e vetë Lames si ish-kryehetues?, Lame ishte i ftuar në emisionin e gazetares Nisida Tufa, “Kjo Javë”. Ndër të tjera, ai u shpreh edhe për vrasjen/vetëvrasjen e Mehmet Shehut.
Sapo ka dalë në qarkullim libri juaj i dytë, i cili ka ngjallur shumë polemika. Pse tani?
Libri që sapo kam botuar është një botim i hershëm, që në vitin 1992. Është një seri prej 4 librash. Atëherë nuk kisha mundësi t’i botoja. Pas ndryshimeve që ndodhën dhe largimit nga detyra, vendosa t’i botoj. U vura në kontakt me profesionin tim të letërsisë, me të ndjerin Rinush Idrizi. Ai kishte krijuar një shtëpi botuese. E takova në Arkivin e Shtetit, i shpjegova për librat dhe ai u tregua shumë i interesuar. Ia dërgova librat, por pas një jave më tha: “Duhet të më kuptosh, por nuk mundem”. Dhe kishte të drejtë. Situata në atë periudhë, në tetor të vitit 1992, ishte shumë e rëndë.
Kështu që, nuk pata mundësi të botoja. Librin e parë që ishte më konkret, “Kur hidheshin themelet”, e kisha titulluar “Demokracia dhe krimet”, e shtypa në Tiranë, i lidha, bëra tri kopje në tipografinë ushtarake dhe dy kopje i arkivova në Hetuesinë e Përgjithshme, në arkiv, që të ishin në ndihmë të përgatitjes së studentëve, hetuesve të rinj apo për probleme të përditshme të punës. Libri i dytë që u botua përfshin një periudhë historike shumë të gjerë. Jam munduar që të trajtoj problemet më konkrete të ndjekjes dhe persekutimit të artistëve, për ato që unë kam pasur mundësi të di apo të njoh përmes punës sime. Librin e vitit 1992 m’u desh që ta përmirësoj, ta aktualizoj.
Sa keni punuar për këtë libër?
Libri ishte pothuajse i përfunduar. Në tetor të 1991 ka ndodhur ajo orvatja e parë për ta botuar. Në 1992 u largova. Ka qenë një periudhë shumë e vështirë, deri sa u integrova dhe nisa një jetë të re, si gjithë të tjerët këtu, në Gjermani. Gjatë kësaj kohe kam mbledhur materiale të ndryshme, kritika mbi letërsinë, artin dhe për ndjekjen e shkrimtarëve dhe artistëve. Këtë e kam përfunduar para 4 vjetësh dhe e çova në shtëpinë botuese. Atje u mbajt rreth 4 vjet, unë s’mund ta lejoja më tej, pastaj gjeta një shtëpi botuese tjetër.
Z. Lame, për herë të parë del në dritë fakti që ka pasur urdhra arrestimi për Ismail Kadarenë. Ka ndodhur në 1982, u la në harresë për një vit, më pas në ’83. Ju keni qenë pjesë e bisedimeve, madje edhe e kontakteve direkte me ish-diktatorin Hoxha. Kur e mësuat për herë të parë se pritej një urdhër arresti për Ismail Kadarenë?
Që të jemi të sinqertë, çështja e “komplotit” të kryesuar nga Mehmet Shehu ishte një çështje shumë speciale dhe ndiqej kryesisht nga ministri i Brendshëm dhe grupi i hetuesve. Unë sapo kisha vajtur në Hetuesi në atë kohë. Unë nuk isha përgatitur për në Hetuesi. Fillimisht, në janar të vitit 1982, më ka dalë emërimi për sekretar ambasade në Paris, por e anuloi Prokurori i Përgjithshëm, nuk e di pse, dhe në muajin mars nxori emërimin për të më transferuar në Tropojë si prokuror të thjeshtë ushtarak. Unë isha me rezultate shumë të mira, kisha mbaruar 2 fakultete dhe vijoja studimet pasuniversitare. Ndodhi që më lajmëruan se duhet të ikja.
Vajta dhe mora takim me ministrin e Mbrojtjes, se isha prokuror i ushtrisë dhe ai nuk dinte gjë që isha transferuar dhe menjëherë mori Ramiz Alinë dhe tha: ‘Si ka mundësi që ju transferoni prokurorin pa biseduar me mua’. Ai u përgjigj: ‘Po ta bisedojmë, Kadri’. Mori diktatorin dhe i tha: ‘Përse unë jam mënjanuar dhe largohet prokurori, kur unë kam nevojë për të, pasi ka bërë një punë shembullore në ushtri’. Diktatori i tha se ‘nuk e di, do ta shikojmë, por mos kini merak’. Me këto Kadriu më tha ‘shko, mos ki problem, do ta shikojmë’. Kur zbrita poshtë, takoj Prokurorin e Përgjithshëm dhe më tha: ‘Pse shkove atje, ne mund ta rregullojmë atë punë’. Jua thashë këtë për të kuptuar si ndodhi që unë vajta në Hetuesi. Pas kësaj më erdhi emërimi në Hetuesi. Unë vajta si hetues i thjeshtë, ndërkohë drejtori i Hetuesisë ishte një tjetër dhe vijonte hetimi i komplotit. Unë kam nisur në Drejtorinë e Hetuesisë në maj 1982.
Çështjen e komplotit e hetonte kryesisht ministri i Brendshëm dhe grupi i hetuesve. Ishte tepër sekret dhe nuk mund të futej asnjëri. Unë kisha porosi që të shikoja problemet e ligjshmërisë dhe meqë nuk pranova të shkoja në Hetuesi, madje u thashë se ‘nuk jam dakord’, më thanë ‘shiko studimin e riorganizimit të Hetuesisë’, edhe merresha me riorganizimin e Hetuesisë. Në momente të veçanta jam pyetur për probleme ligjore, ashtu siç ishte edhe porosia nga diktatori, nga Hekurani. Në rastin në fjalë, ai më tha: “Kemi një problem shumë të madh. Komploti është shumë i gjerë dhe shtrihet edhe në letërsi e në art dhe personi kryesor është miku i Mehmet Shehut, shoku i ngushtë i Bashkim Shehut”. “Nuk e kam parasysh, – i thashë, – për se e keni fjalën?” Dhe më thanë se e kanë fjalën për Ismailin dhe më dhanë disa materiale për t’i parë. Kjo ishte biseda e bërë në vitin 1982 mes meje dhe Hekuranit. Pasi i pashë materialet, i dhashë përgjigje, se ‘për mua kjo nuk ekziston’ dhe disa arsye që i kam argumentuar në libër.
Kur ka qenë biseda e parë me diktatorin?
Pasi dhashë përgjigjen, lamë takim me diktatorin, të cilin e kam shkruar datën në libër.
Po, 27 shtator ’82…
Takimi ishte i shkurtër. Ashtu i kishte bisedat ai. Unë i raportova për konkluzionin tim dhe më përpara i kisha dërguar një promemorie se kisha bërë një studim për krimet kundër shtetit. Ishte dakord me mendimin tim dhe më tha ta lëmë edhe një herë. Unë e kam arsyetuar më gjerë në libër.
Po e qartë, bëhet fjalë për ’82, kur u la për njëfarë periudhe, pastaj në 1983… Sa i vendosur ishte Enver Hoxha për ta arrestuar Ismail Kadarenë dhe në bisedat tuaja, merrte mendim nga ju?
Ai ishte tërësisht i vendosur dhe duhet të kemi parasysh që kur fliste ai, nuk kishte njeri ta kundërshtonte.
Pse nuk u arrestua Ismail Kadare?
Mua më erdhi e papritur kjo porosi, them e papritur se i pashë materialet, ato nuk qëndronin. Aty argumentohej fajësia, sidomos në një procesverbal, që është përmendur edhe në libra. Është përmendur publikisht përpara se ta botoj unë. Është një procesverbal i pyetjes së Fiqeret Shehut, është i njohur në media. Unë pashë materialet dhe i bëra promemorien, ai e mori e pa.. Argumentova që nuk mund të arrestohet, të zgjerohet ‘komploti’, se do të shkohej në përmasa të gjera, ishin arrestuar rreth 23 persona dhe të shtohej më pas me komplotistë të tjerë, për mua ishte një veprim i pajustifikuar. E them i pajustifikuar sepse ngjarja që ndodhi me Mehmet Shehun nuk u pranua në opinion publik dhe hetimi që po bëhej, megjithëse shumë sekret dhe arrestimi i personave shumë të rëndësishëm, ministra, nuk i bindi njerëzit. Kishin frikë, por nuk ishin të bindur. Unë në këtë rast i parashtrova gjendjen e kriminalitetit, intensitetin e lartë të krimeve kundër shtetit, arrestimet e shumta që ishin bërë dhe këtë e bëra që të mos zgjatej më tej kjo çështje. Ky ishte mendimi im me shumë përgjegjësi. Ishte një situatë e jashtëzakonshme, që nuk mund të imagjinohej dhe unë që flas tani kur e kujtoj është shumë e rëndë.
Flisni se kishit në dorë materialet që ju dhanë, që të arrihej deri te arrestimi i Ismail Kadaresë. Ju keni bërë botimin tuaj, pse nuk mbështeten në dokumente ato çka ju thoni?
Dokumentet janë edhe sot të botuara, është një procesverbal tipik i Fiqeret Shehut që ekziston. Është i botuar një dorëshkrim i Enverit, që u bënte pyetje hetuesve për Fiqeret Shehun. Mbi bazën e saj janë ndërtuar hetimet, por këto kanë qenë para se të shkoja unë, madje që ta dini, edhe ata persona që e trajtojnë këtë problem, unë do t’u sugjeroja atyre që kanë rezerva në këtë drejtim, të shohin Dosjen e Komplotit, në atë dosje janë të gjitha dokumentet. Edhe do të binden tërësisht. Pjesërisht janë bërë të njohura në emisione të ndryshme, por dokumente më të plota dhe kopje e këtij procesverbali që qarkullon në media është në Dosjen e Komplotit. Këto dokumente janë konkrete, nuk janë të sajuara apo mendime, që jepen për të justifikuar një qëndrim
Ju jeni shprehur se nuk gjendet një dosje 2A, ku të jetë dokumentuar ndjekja agjenturore, apo jo. Por në fakt, ndjekja sipas jush ka vazhduar në formë intensive, a mund të na e sqaroni më tej?
Hetuesia dhe unë konkretisht nuk kisha mundësi të hyja në punën operative. Mua më erdhën këto materiale që ju thashë për Ismailin. Kanë qenë rreth 30 kallëzime edhe më shumë që ishin grumbulluar, por kryesorja ishte e Fiqeret Shehut mbi bazën e Fiqeret Shehut, mbi të cilën ishte ndërtuar e gjithë legjenda e Mehmet Shehut edhe Tabloja Sinoptike. Në këtë drejtim duhet të kemi parasysh që unë si hetuesi dhe më pas në fund të majit të vitit 1983 u krijua Hetuesia e Përgjithshme dhe u emërova unë si kryetar i saj. Pas kësaj kohe, unë isha më i shkëputur dhe s’kisha lidhje. Kur isha unë në Ministri të Brendshme, të gjithë veprimtarinë e Hetuesisë e drejtonte ministri i Brendshëm, ndaj nuk kisha asnjë shans të hyja në hetime ose në punën operative. Kjo është e vërtetë, janë dokumentet që e vërtetojnë këtë gjë. Unë për sa kam mundur të mësoj i kam dokumentuar me korrektësinë më të madhe. Dosja 2A nuk gjendjet. Në vitin 1972 ka pasur një dosje, që është asgjësuar. Dosja e Komplotit, që ishte Dosje operative 2A, duhet të jetë në arkivën operative të Ministrisë së Brendshme dhe aty duhet të ndodhen shumë materiale. Mund të jenë seleksionime, djegie të materialeve, por sido që të jetë aty ndodhen materiale. E marrim të mirëqenë që nuk ka dosje, janë punëtorët operativë që jetojnë akoma dhe që e kanë ndjekur dhe ata duhet të flasin, ashtu siç flas është. Është zv/ministri i Brendshëm që e ka ndjekur, është drejtori i Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit, është zv/drejtori i ish-Sigurimit të Shtetit, është përgjegjësi i grupit operativ dhe këta persona jetojnë dhe mund të dëshmojnë. Për materialet që janë në arkivin e Ministrisë së Brendshme ose SHIK, personat që janë në jetë mund të japin sqarime të bollshme. Dokumente ka pasur dhe kjo është e sigurt. Pse unë arrita të jap këtë mendim për Ismailin? Unë u nisa nga interesa kombëtare.
Ju nuk keni asnjë njohje personale me Ismal Kadarenë?
Unë nuk kam pasur asnjë njohje.
Keni pasur kontakte së fundmi pas botimit të librit, ndonjë reagim prej tij?
Dua ta sqaroj. Në librin e parë, unë e kam trajtuar atë problem se duhet ta trajtoja, s’kishte rrugë tjetër. Kur flisja për shembjen e themeleve të komunizmit, detyrimisht duhet të flisja për personat tipikë që u ndoqën atëherë. Aty e kam përmendur edhe Ismailin se u largua dhe shkoi në Paris. Këtë pjesë e kisha material që e kisha përgatitur në libër prej vitit 1991. Unë Ismailin nuk e kam takuar kur botova librin e parë. Pas kësaj, para se të përfundoja këtë libër, rastësisht jemi takuar shumë pak, e kam përshëndetur, ma prezantuan se unë nuk kisha miqësi e shoqëri me të. Ky ishte rasti, nuk e kam njohur dhe nuk kam pasur kontakte me të. Edhe pas botimit tani nuk kam kontakt me të dhe nuk pres të marr kontakt me të. Unë e kam botuar librin për letërsinë, për historinë, për të vërtetën, që të mësojë brezi aktual çfarë ka qenë e kaluara. Të mbeten këto dokumente për të ardhmen, në mënyrë që dhe ata që do vijnë të kenë një pasqyrë të qartë, të shkruhet drejt historia dhe ata persona që e kanë përjetuar këtë periudhë, të marrin guximin të flasin ashtu si po flas unë.
Përveç rastit të Kadaresë, ju ishit kryehetues edhe në kohën kur janë dënuar zyrtarë të tjerë, siç është rasti i Mehmet Shehut, si ‘komplotist’ për të rrezuar diktatorin. Sipas jush, këta persona ishin të fajshëm, keni reaguar njësoj si për Kadarenë?
I vetmi rast që mua më erdhi dhe m’u mor mendim ishte i Ismailit, për rastet e tjera nuk është marrë mendimi im sepse çështja ndiqej në mënyrë tepër sekrete. Mund të duket e çuditshme, por hetuesit janë aty dhe mund të pyeten. Nuk ka asnjë dokument që mund të kem firmosur, për këto problemet e tjera më është marrë mendim në mënyrë të përgjithshme për zbatimin e ligjshmërisë. Kur përfunduan hetimet, më thanë që përfunduan hetimet dhe ‘do ta çojmë çështjen në gjyq’, më tha Hekurani. E pyeta nëse e kanë marrë prokurorin. Kur u bë procedura për Nesti Nasen, thirrën Prokurorin e Përgjithshëm dhe aty e kam dëgjuar edhe unë. Ai jepte shpjegime e fliste. Për mendimin tim, duke i njohur ata persona, nga mënyra si u veprua e them edhe sot me bindje, nëse ata nuk do ishin arrestuar në atë kohë, do ishin nga personat që do të ishin arrestuar, dënuar dhe po të ishte në fuqi ligji për dënimin me vdekje, do ishin dënuar me vdekje, duke filluar nga Mehmet Shehu, Kadri Hazbiu, Feçor Shehu etj., që u dënuan, por që në bazë të ligjit për akuzat, për të cilat janë dënuar, për mua është një legjendë dhe një mashtrim, për të justifikuar komplotin që lindi në Komitetin Qendror, në kokën e udhëheqësit. Pse u bë kjo? Kjo u bë për të justifikuar largimin e Mehmet Shehut dhe për t’i hapur rrugën Ramiz Alisë. Ramiz Alia mund të duket si person që nuk të jepte këtë përshtypje sepse kur komunikonte, komunikonte ndryshe nga të tjerët, nuk ishte arrogant e agresiv si të tjerët, por të gjithë veprimet janë kryer nën drejtimin e tij. Dhe ai është personi kryesor që ka mbajtur lidhje direkte me ministrin e Brendshëm dhe porositë që u jepte hetuesve.
Për rastin e Mehmet Shehut, mendoni se ishte vrasje apo vetëvrasje?
Mendimi im i plotë që kur e kam dëgjuar, që kur isha në Prokurori, është se ai është vrarë. Vetëvrasja e tij është një legjendë, unë do të shprehem për këtë edhe më gjerë, së shpejti do të dalë një botim tjetër. Është një botim, analizë politike, juridike në profesionin tim. Dhe, edhe një herë e theksoj, që jap mendimin se Mehmet Shehu është vrarë, nuk është vetëvrarë. Ai ishte person shumë i rreptë, ka vrarë shumë të tjerë, me dhjetëra të tjerë, por të arrinte të vriste veten, është e pamundur.
Ka pasur edhe kritika për librin tuaj. Dua t’ju sjell në vëmendje shkrimet e z.Lubonja. Nuk ju mbështet, madje tregohet i ashpër, ju quan ‘përgjegjës’ apo ‘kryekriminel’, si do t’i përgjigjeshit ju?
Unë, që të jem i sinqertë me popullin shqiptar, dua t’ju them që në radhë të parë shikoj përgjegjësinë time për të kaluarën dhe nuk e ndiej veten mirë për atë të kaluar. E dyta, Fatos Lubonja është një person i dënuar. Unë me dëshirë dhe me dhimbje e kuptoj atë periudhë që ai ka kaluar, do të kisha shumë dëshirë nëse do ishte mundësia, por kjo është e parealizueshme, që t’i ktheja atë periudhë që ai ka kaluar, por nuk dua ta rëndoj. E kam parasysh dhe e zbatoj parimin, që unë nuk kam për të kundërshtuar personat, të cilët kanë qenë të dënuar dhe të përndjekur politikë. Dhe për këtë duhet të më kuptojnë të gjithë për vetë funksionet që kam pasur dhe për vetë raportet që kam. Unë i them Fatos Lubonjës që të shohë do kumentet dhe në bazë të dokumenteve të krijojë bindje. Ai ka thënë edhe për djalin e Mehmet Shehut dhe për të tjerë, unë nuk e kam hetuar atë, nuk kam pasur në kompetencë dhe nuk kam pasur dijeni, ndaj e sqarova problemin e komplotit. Edhe çështjet e tjera që ngre ai janë çështje të pabazuara. Do t’i lutesha medias e të tjerëve, nëse do të kenë interes, të shohin dosjen time të të përndjekurve si të përndjekur nga Sigurimi i Shtetit. Jam gati që ajo të botohet, që ta marrin vesh njerëzit se si ndiqeshin edhe ata që mendoheshin se mund të ishin të afërt ose të privilegjuar, por që të ishe në atë detyrë atëherë, ka qenë jashtëzakonisht e rëndë, ishe në ‘gojën e ujkut’ dhe që të dilje i pastër në atë periudhë, duhet të ishe jashtëzakonisht i kujdesshëm. Për ato që ai përmend, unë i rekomandoj që të lexojë materialet e shtypit, botimet që janë bërë, të lexojë se kur jam emëruar unë në Hetuesinë e Përgjithshme, të shikojë dosjet e atyre personave për të cilët ai flet. Unë nuk kam qenë pjesë e atyre proceseve dhe nëse ai do të ketë kurajën të reflektojë, të reflektojë. Njëkohësisht do t’i thosha të ndryshojë mendimin për Ismail Kadarenë. Unë Ismail Kadarënë nuk e kam mbështetur si Ismail Kadare, por si personalitetin më të shquar të kombit shqiptar në kohët e sotme pas Nënë Terezës. Është personi që është përkthyer në 45 gjuhë të botës, është njeriu që kudo që të shkosh në botë, të flasin për Ismail Kadarenë, e para. E dyta, nëse do kisha kontakte me të, do t’i thosha pa asnjë rezervë, duhet të dijë secili që për këta libra kam pasur dëshirë që t’i botoj në atë kohë, por kam pasur edhe shumë probleme në familjen time. Të afërmit e mi nuk donin që unë të merresha me këto shkrime.
Përse nuk donin?
Presioni ka qenë jashtëzakonisht i madh. Ne kemi ndërtuar një jetë tjetër.
A ke kërkuar azil politik në Gjermani?
Ne kemi ndërtuar një jetë tjetër, jam prej 30 vitesh në Gjermani. Po, kam marrë azil politik. Botimet ndërkombëtare janë edhe sot akoma, CNN, VOA, DW dhe shumë agjenci perëndimore i kanë dhënë në kohë. Janë analizuar problemet me imtësi. Jam personi i vetëm që kam marr azilin politik, të tjerët që kanë ardhur nuk e kanë marrë statusin e azilantit. Unë jam shtetas gjerman me të gjitha të drejtat.
Për periudhën e komunizmit kemi lexuar shumë, por falje apo kërkim ndjese nga persona përgjegjës nuk kemi dëgjuar apo parë. Rasti më i fundit është ai i zonjës Hoxha. Duke ju pyetur në pozicionin e një njeriu të pushtetshëm, ndjeni ndonjë përgjegjësi?
Unë e kam thënë publikisht, edhe shkrimet e mia janë një reflektim për të kaluarën dhe ju them të gjithëve që ajo ka qenë një periudhë e errët. Njerëzit ishin të lumtur për socializmin, e mbështesnin në parim, por nuk dinin se çfarë ishte bota. Nuk mund të merrje asnjë njoftim, duke filluar nga unë. Kam bërë disa universitete, por nuk kam pasur asnjë literaturë të huaj. Dhe kur bëra hetuesinë nuk kisha asnjë material të huaj, e kam ndërtuar mbi eksperiencën tonë. Edhe një herë iu them të gjithë shqiptarëve, ajo ka qenë një periudhë e rëndë, e dënueshme, kanë përgjegjësi të rëndë diktatori, Byroja Politike, të gjithë drejtuesit e organeve të drejtësisë, duke përfshirë edhe veten time. Përgjegjësi të rëndë kanë sidomos ata punëtorë operativë të veçantë që përdoreshin nga udhëheqja për të realizuar proceset dhe pikërisht këto komplote janë ndjekur nga personat më të besuar. Edhe në komplotin e Mehmet Shehut u morën personat më të besuar, që i ka zgjedhur Ramiz Alia.
Po ju vetë, jeni ndierë ndonjëherë i përdorur gjatë asaj kohe?
Unë me kujdesin që kam treguar, krijova distancë dhe nuk e kam lënë veten time të përdorem. Në fillim, kur më morën menduan se do të isha njeri i besuar, por që në rastin e parë që dhashë mendimin për shkrimtarin, unë u distancova dhe nuk vinte më as ministri, as zv/ministri dhe as disa punëtorë operativë të takoheshin me mua. Si m’u besua Hetuesia e Përgjithshme? Që të kuptohet drejtë, ka qenë një periudhë shumë e rëndë për regjimin e Enver Hoxhës e të Ramiz Alisë. Vrasja e Mehmet Shehut ishte një bombë, që shkatërroi të gjithë iluzionin ndaj tyre. Kishte mendime se mund të ishin komplotistë të tjerë, Beqir Balluku etj., por vrasja e Mehmet Shehut i shkatërroi. Procesi që u ndërtua për komplotin ka qenë tërësisht i montuar dhe populli nuk e pranoi. Me këtë rast duhet që të kthej në vëmendje, fillimi i gjykimit ka nisur në sallën e Plenumit të Gjykatës së Lartë, pastaj është bërë në Burgun e Tiranës. Ishte përgatitur të jepej me pompozitet përmes televizionit. Ministri i Brendshëm tha se nuk kishte mundësi të shkonte dhe më kërkoi të shkoja, nuk mund ta kundërshtoje atëherë. Ka filluar gjyqi, duhet të jenë dokumentet në televizionin shqiptar dhe nëse nuk janë, duhet kameramanët të flasin. Kadri Hazbiu e të tjerë janë ankuar për ushtrim dhune, njëri nga të pandehurit hapi gjoksin dhe tregoi dhunën e ushtruar. Më pas u mbyll gjyqi, u mbyll seanca dhe filloi. E them këtë që të kuptohet se ai proces ka qenë i montuar dhe nuk e justifikonte veten e tij. Pse më emëruan mua në Hetuesi? Unë isha person që nuk kisha probleme, kisha rezultate në detyrë, isha dalluar në punë, kisha tri fakultete, po filloja të katërtin. Duhet të dini se edhe kur isha student ose dilja në xhiro, nuk kaloja nga trotuari i Ministrisë së Brendshme, aq e rëndë më dukej. Mua më çuan atje për një figurë të papërlyer dhe për të krijuar një situatë të re, për të thënë se po e ndryshojmë Hetuesinë. Kjo zgjati për periudhën që u forcua ligjshmëria pastaj, kur Ramiz Alia pa që po i lëvizej pozicioni dhe nuk qëndronte dhe shpërtheu më pas në 2 prill, atëherë u morën masat për të më larguar. Njerëzit duhet të dinë se kanë ndodhur tri atentate kundër meje dhe fatmirësisht, unë nuk jam viktimizuar.
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
