Dikur përdorej si burg për disa nga kriminelët më të rrezikshëm të Brazilit, ky parajsë ishull tani admirohet për ujërat e tij smeraldi, jetën e larmishme të kafshëve të egra dhe plazhet e paprekura.
Pak mund të pretendojnë se kanë vizituar plazhet me rërë të bardhë dhe xhunglat e harlisura malore të arkipelagut Fernando de Noronha të Brazilit. Rreth 75% e këtyre 21 ishujve skenikë të vendosur 350 km larg bregdetit veri-lindje të Brazilit u shpallën një park detar kombëtar i mbrojtur në 1988, dhe për të promovuar zhvillimin e qëndrueshëm, vetëm 420 vizitorë në ditë lejohen të hyjnë.
Por ndërsa një udhëtim në këto male vullkanike është shumë i kërkuar nga turistët tani, nuk ishte gjithmonë kështu. Midis Shekullit 18 dhe 20, ishulli kryesor u përdor si burg për disa nga kriminelët më të rrezikshëm të Brazilit.
I përbërë nga një copë shkëmbi vullkanik prej 28.5 km katrorë dhe 20 ishuj më të vegjël, ky arkipelag i largët u zbulua për herë të parë në fillim të Shekullit të 16-të nga detari eponim Portugez Fernando de Noronha. Arkipelagu u përdor nga të dy forcat e armatosura Hollandeze dhe Portugeze derisa ishulli i saj kryesor u bë vendi i një burgu në vitet 1700. Burgu u mbyll në vitin 1957, por disa ish të burgosur nuk u larguan asnjëherë, duke e bërë atë një shtëpi që shumë prej të parëve të tyre akoma ndajnë.
Sot, vizitorët mund të shohin ende disa nga mbetjet e burgut, të cilat janë “zhdukur” kryesisht nga gjelbërimi i harlisur. Fernando de Noronha ende konsiderohet e izoluar, megjithëse jo në të njëjtën shkallë siç ishte në të kaluarën. Në fakt, kur Brazili shpalli pavarësinë nga Portugalia në 1822, u deshën dy vjet që lajmi të arrinte në Fernando de Noronha.
I admiruar gjatë për bukurinë e tij, ishulli u quajt “Fora do mundo” ose “jashtë kësaj bote” nga autori brazilian Gastão Penalva.
NDIQE LIVE "PANORAMA TV" © Panorama.al
