Nga Artan Lame
Ne fillim ishin 12. Pastaj, kur ne vitin 1961 na ndau politika, i ndame me sovjetiket, 4 ne e 8 ata.
Kater tonat vazhduan t’i sherbejne Atdheut per gati 40 vjet te tjere.
Pastaj erdhi fundi. Ne fillim u ndalen, e pas vitit 1995, s’dolen me ne det te hapur.
Me pas ju hoqen mirembajtjen e kujdesin.
Ne fund beme gjene qe dime te bejme me mire, i plackitem ne ’97-en.
Pas kesaj erdhi grykesia. Katedralet e detit, te kthyera ne rrenoja, u nxorren te shiten per skrap.
Njera pas tjetres, tre syresh u sharruan cope pas cope dhe, te ngarkuara neper kamione, perfunduan ne krematoret e skrapit.
Kish mbetur e fundmja syresh. Thjesht se ende dikush nuk kish bere pazarin e dites se fundit. Nje pirg llamarinash te ndryshkura, te plackitura dhe te lagura nga uji i kripur.
Pastaj mjaftoi vec pak vullnet dhe zemra dashurie. Boja, graso, vidat e telat, gjenden ne dyqane, ndersa dashuria jo.
Grupi i ndryshkur i llamarinave u restaurua copez pas copeze dhe u shnderrua serisht nje katedrale e detit.
Kesaj copeze trashegimie e se shkuares sone, i dhane shansin e saj dhe mbijetoi.
Shume te tjerave nuk jua dhane kete shans. Dhe u zhduken e po na zhduken pergjithmone.
Nuk eshte ceshtje parash, eshte ceshtje dashurie.
A.
ps. Diku rreth vitit 2000 nje prej oficereve te vjeter te Pasha Limanit me solli ca dokumenta te kohes se vet dhe, nder te tjera edhe nje prej ditareve te bordit te njeres prej nendeteseve. E kishte shpetuar gjate diteve te marra te ’97-es.
Po e sjell kete ditar, me premtimin ta dhuroj per t’a rikthyer ne nendetesen e vet, ku te vijoje serisht te shenoje ditet e ngjarjet
